سینمای ایتالیا در تب جاهیلو(ژیاللو)میسوزد و کارگردانان بسیاری توان مقابله با فرو رفتن در این ژانر را ندارند.ژیاللو یکی از محبوب ترین ژانر های ادبی و سینمایی قرن بیستم ایتالیا است.این ژانر ایتالیایی بسیار مرهون سینمای فانتاستیک فرانسوی ووامدار داستان های جنایی و ترسناک با مایه های اروتیک است.واژه "ژیاللو" از ژیاللی درزبان ایتالیایی به معنای رنگ زرد گرفته شده است.که در حقیقت رنگ جلد کتابچه هایی در ایتالیا است که این ژانر از ان استخراج و اقتباس شده است.اگاتا کریستی،ژرژ سیمنون و ادگار والاس از چهره های شاخص ادبیات زرد هستند.سینمای زرد در 1960 به عنوان اقتباسی از این ادبیات عامه پسند اغاز به کار کرد.سبک ویژه کارگردانان ایتالیایی در ادامه به پروار شدن هر چه بیشتر این ژانر زرد کمک کرد و تریلر های روانشناسانه و وحشت بسیاری از بغل این اقتباس ها بیرون امد.در واقع سینمای ژیاللی در دهه 1970 با اثار مطرح کارگردانانی نظیر داریو ارژنتو وماریو باوا به اوج شکوفایی و بالندگی خود رسید.فیلم هایی که سرشار از قتل ها و جنایتکار ها و سر نخ های اسرار امیز است که به صحنه های تکان دهنده ختم میشود.صحنه های جنایت و خونریزی در کنار موزیک های الکترونیک و هیپنوتیک و زاویه های نا متعارف دوربین از سبک های مورد علاقه کارگردانان این ژانر است.سنت دیر پا و باستانی اپرا و نمایش عروسکی در کنار ویژگی های مدرن ژانر اسلشر در ایتالیا اثرات سازنده ای بر سینمای زرد ایتالیا گذاشته است.محتوای این ژانر علاوه بر مقادیر زیادی از دلالت های برهنگی . وسکس شامل مایه هایی از جنون،از خود بیگانه شدن،مسخ و پارانویا میباشد. به عنوان مثال چشم گربه سیاه اثر سرژیو مارتینو که اقتباس ازادی از "گربه سیاه" ادگار الن پو میباشد در کنار اثار داریو ارژنتو با موزیک های عجیب و غریب برونو نیکلای و گروه بیمانند "گوبلین" را میتوان از نمونه های این ژانر دانست... ژانر زرد
No comments:
Post a Comment